Ο Φαρνάβαζος Β΄ (άκμασε 389-328 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Φαρνακιδών ήταν αρχαίος Πέρσης πολιτικός, στρατιωτικός και σπουδαίος ναυτικός διοικητής επί βασιλείας Δαρείου Β' και Αρταξέρξη Β', γιος του Φαρνάκη Β΄ της Φρυγίας και εγγονός του Φαρνάβαζου Α΄. Στην ιστορία φέρεται κατά κληρονομική διαδοχή σατράπης της Ελλησποντικής Φρυγίας, με έδρα το Δασκύλιο της Μυσίας (413 π.Χ.).

Ο Φαρνάβαζος ο Β΄ ενεπλάκη στα ελληνικά δρώμενα μετά τους Περσικούς πολέμους, όταν ξέσπασε ο γενικευμένος πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, ο επιλεγόμενος Πελοποννησιακός πόλεμος του οποία μία από τις κύριες αιτίες του ήταν ιμπεριαλιστικός επεκτατισμός της Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, και συγκεκριμένα κατά το έτος 413 π.Χ., κατόπιν αιτήματος των Σπαρτιατών, στάλθηκε να υποστηρίξει τις σπαρτιατικές επιχειρήσεις που διεξάγονταν στην περιοχή του Ελλησπόντου. Αργότερα, περί το 400 π.Χ. όταν ο πόλεμος στράφηκε κυρίως εναντίον της Σπάρτης, ο Φαρνάβαζος κατάφερε να πείσει τον Αρταξέρξη Β' για τη δημιουργία μεγάλου στόλου και την οργάνωση νέας ναυτικής εκστρατείας στον ελλαδικό χώρο. Έτσι έξι χρόνια αργότερα, τo 394 π.Χ., ο Αθηναίος ναύαρχος Κόνων συμμάχησε με τον Φαρνάβαζο και με ενωμένους τους στόλους τους πέτυχαν την ολοκληρωτική καταστροφή του σπαρτιατικού στόλου στη Κνίδο καταφέρνοντας έτσι ο πρώτος τον ολοκληρωτικό έλεγχο του Αιγαίου.

Οκτώ χρόνια αργότερα, το 388 π.Χ. όταν ο Πέρσης βασιλιάς Αρταξέρξης Β΄ αντελήφθη την αναβίωση του ξέφρενου επεκτατισμού της Αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως είχε προβάλει παλαιότερα στην Ιωνία, αποφάσισε πλέον να συμμαχήσει με τους Σπαρτιάτες. Στη μεταστροφή αυτή της περσικής εξωτερικής πολιτικής ήταν επόμενο να αντικατασταθεί και ο Φαρνάβαζος στη διοίκηση των περσικών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο, αφού μέχρι τότε ήταν ο κύριος εκφραστής της φιλοαθηναϊκής πολιτικής, έχοντας έλθει προηγουμένως σε διαφωνίες με τον Λύσανδρο. Ανακληθείς ο Φαρνάβαζος έλαβε ιδιαίτερα μεγάλες τιμές από τον Μεγάλο Βασιλέα. Το 385 π.Χ. ο Φαρνάβαζος ηγήθηκε εκστρατείας κατά της Αιγύπτου, χωρίς όμως επιτυχία. Αλλά και η δεύτερη εκστρατεία που επιχείρησε το 373 π.Χ. υπήρξε ατυχής για τον περσικό στρατό.